DEEP PURPLE - IN ROCK `70/95 (CD) Polkowice

Deep Purple In Rock Minęły trzydzieści trzy lata, a “In Rock” nadal zadziwia, podnieca, elektryzuje... Ile i jakie albumy z tych wydawanych dzisiaj osiągną jakąś pozycję w rockowym kanonie? Dziesięć? Jeden? Żaden?... Czy pojawi się jeszcze osiągnięcie na miarę “In Rock”, “Led Zeppelin II” czy “Are You Experienced?” – produktów tamtej epoki, które jednak znakomicie potrafiły oprzeć się próbie czasu? Świadomość, że jest się autorem czegoś znaczącego przychodzi nieraz po dłuższym czasie. Zdarza się też, że artysta w pełni doceniony zostaje dopiero po swej śmierci. Jak odebrali ukazanie się swego opus magnum muzycy Deep Purple? Mówi Ian Paice: Myślę, że po około dwóch miesiącach pobytu płyty na listach zacząłem zdawać sobie sprawę, że dokonaliśmy czegoś ważnego. Kocham ten album bardziej niż wszystko, co zrobiliśmy do tej pory. Jon Lord: Energia i pomysły, gromadzone gdzieś z tyłu naszych furgonetek, w śmierdzących garderobach, w college`ach, salach koncertowych i niezapomnianym Hanwell, pomogły uczynić z “In Rock” płytę, która dla mnie jest definicją epoki i naszego stylu. A Roger Glover dodaje: “In Rock” rozszerzył granice mojej muzycznej świadomości. I nic takiego już się więcej powtórnie nie wydarzy. Bardzo łatwo jest mitologizować ten album, ale co robić, skoro dla mnie stanowi on wciąż tak potężny symbol... “Speed King” – gitarowy łomot, instrumentalne dialogi, potężny riff Blackmore`a i Glovera, wrzask Gillana. Kwintesencja stylu – jeden z utworów, które uczyniły Ich nieśmiertelnymi. “Bloodsucker” – zainspirowany dokonaniami Led Zeppelin. Rewelacyjna partia wokalna w końcówce – dziś takiej kompozycji nie powstydziliby się Red Hot Chilli Peppers... “Child In Time” – patos, przestrzeń, zaduma, rozpacz. A potem już tylko gitarowa gonitwa na łeb, na szyję. Dla wielu fanów – największe dzieło muzyki rockowej. “Flight Of The Rat” – tu widać, jak wspaniale funkcjonującym organizmem jest Deep Purple Mark II. Z jednej strony ściana dźwięku, z drugiej pole do popisu dla trójki solistów. A z trzeciej – fantastycznie nakręcający całość, wszechobecny riff Blackmore`a. I tak przez prawie osiem minut... “Into The Fire” – szesnaście ton hardrockowej surówki; tekst ostrzegający przed narkotykami i jedna z najlepszych partii wokalnych Iana Gillana. “Living Wreck” – rozkołysany perkusyjny wstęp i gotująca się w rockowym wrzątku końcówka. Tour de force Lorda i Paice`a plus niesamowite brzmienie gitary Blackmore`a. “Hard Lovin` Man” – jeszcze szybciej, jeszcze głośniej, jeszcze mocniej... Dedykowany Martinowi Birchowi – jakość utworu wprost proporcjonalna do wkładu dzielnego realizatora w powstanie płyty. Nowe wydanie płyty zawiera dodatkowo singlowy hit “Black Night”, pierwsza wersję “Speed King” (nagrana jeszcze z pianinem i całym zespołem w chórkach) “Cry Free” i “Jam Stew” – dwa odrzuty z sesji oraz kilka innych nowych remiksów. Tomasz Szmajter, Roland Bury